Voor velen zijn de technische keuzes die de stad van vandaag vorm hebben gegeven het resultaat van een gecentraliseerd waterbeheer. De techniek en de technicus worden als onpartijdig beschouwd, alsof ze niet door de sociale organisatie beïnvloed worden en deze ook geen vorm geven. De technische rationaliteit wordt als dusdanig als een sociale vooruitgang bekeken en heeft geen enkele kritiek moeten lijden. Water is een zaak van pijpleidingen geworden.

Ook al zijn de technieken op zich noch goed, noch slecht, ze zijn daarom niet neutraal. De technische keuzes beïnvloeden volgens ons de manier waarop aan het beheer ervan kan worden deelgenomen, hun economische en ecologische impact. We zien dit met het Waterzuiveringstation Brussel-Noord. Het is een massawerktuig waar alle techniek –dus de ?nanciën–samengebracht is en dat steeds verder uit de hand van de overheid dreigt te glijden. De samenwerking tussen de overheid en de privésector is immers meestal in het voordeel van deze laatste. De manier waarop we ons structureren om het water te beheren –dus onze sociale en economische organisatievormen– doet andere technologische mogelijk- heden ontstaan.

De Nieuwe Stadsrivieren kunnen hier een illustratie van zijn. Het draait erom vernieuwde technieken te bekijken die de ecologische watercycli in de stad een plaats bieden en versterken. Hiervoor is een fel gedecentraliseerde organisatievorm nodig, waarbij de talrijke actoren aan het “beheer” kunnen “deelnemen”. Het grote voordeel is dat dit begrip meteen kan worden begrepen omdat het naar een poëtische en collectieve verbeelding verwijst. De waterkwestie beperkt zich in die zin niet enkel meer tot water als dusdanig, maar wordt een al even stedenbouwkundig onderwerp. Er zijn heel wat economische, sociologische, organisatorische gevolgen aan het samenvallen van deze velden.