-terugkeer naar de Programma van het Forum
Overal ter wereld en binnen de Europese instellingen die de kaders van het waterbeheer bepalen, is er een tendens om dit levensnoodzakelijke element een economische waarde te willen toekennen. Ook al is er in Brussel een openlijke wil om niet aan deze tendens toe te geven, bestaat het risico evenwel. Actie voeren opdat water als gemeengoed zou worden erkend, houdt voor ons echter in dat ze op zijn minst geen koopwaar wordt waarop men winst maakt en dat de toegang tot water universeel zou zijn, dit wil zeggen, voor iedereen en in voldoende hoeveelheden en met een degelijke kwaliteit.
Er is natuurlijk een kost verbonden aan de diensten om drinkbaar water te maken, om het tot de stad te brengen, om het naar de riolering te leiden en het te zuiveren. Deze kosten stijgen voortdurend, onder andere door de meer geavanceerde technieken voor de productie van drinkwater, door de vernieuwing van de infrastructuur, door steeds strenger wordende zuiveringsnormen, door de verscheidenheid aan soorten vervuiling van grondwater en afvalwater, enz. De kosten van dit beheer voor het milieu worden nog steeds niet goed ingeschat en worden niet in de Brusselse waterprijs gerekend. Zo stelt zich onvermijdelijk de vraag hoe men deze kosten gaat dekken.
De Europese Unie heeft in haar kaderrichtlijn waterbeleid (KRW) van het jaar 2000 voor de overheden die bevoegd zijn voor het waterbeleid de nodige richtlijnen gegeven. Het stelt voor om de “werkelijke kost” van de waterdiensten te evalueren, om zo het principe van “volledige dekking van de kosten” te kunnen invoeren. Dit principe wordt vaak –ten onrechte- naar de slogan “water betaalt water” vertaald, waarmee men de gebruikers voor de kosten doet opdraaien. Daar komt nog bij dat de EU er het principe van “vervuiler-betaler” aan toevoegt. Hierdoor wordt het idee versterkt dat water een handelswaar is en houdt men geen rekening met ieders rechten.
Ons onderzoek gaat uit van het idee dat aangezien water grensoverschrijdend is, de economie ervan wel complex moet zijn. De bedoeling van dit atelier is om nieuwe pistes te onderzoeken. We willen immers dat de publieke watereconomie, die op de collectieve verantwoordelijkheid (overheden en burgers) steunt, borg staat voor kwaliteitsvolle water- diensten, die voor iedereen toegankelijk zijn, volgens een participatieve logica en binnen het kader van een optimaal beheer van de beschikbare rijkdom, het ?nancieel vlak inbegrepen. Dit kan dus waarschijnlijk niet zonder het enigszins terug territoriaal maken van het technisch kunnen, van de innovatie en van de ?nancieringsmiddelen. In dit op- zicht zijn we binnen de workshop beginnen nadenken over de logica van de ?nanciering van de waterdiensten in Brussel, met het doel het recht op water en op samenleven zo sterk mogelijk te maken.
